Dag 7 Van Moni naar Riung

Kleine Sunda eilanden 2016

Dag 7 Kelimutu
Zondag 11 september 2016

Wake-up call was om 03.40 uur maar even daarvoor waren we uiteraard al wakker.
Om 04.00 uur reden we weg richting de Kelimutu vulkaan waar hopelijk van een mooie zonsopkomst gaan genieten. In het dorp Moni stapt onze gids Fransiscus, die met ons mee gaat naar de krater, in de auto waarna we verder rijden. Daar ons hotel al aardig hoog ligt hebben we voor het eerst deze vakantie een vest aangetrokken. Bovenop zal het nog wel wat frisser zijn. De verwachting voor het zicht bij zonsopkomst zijn goed. Dat is ook wel te zien want er staan echt duizenden sterren aan de hemel. Na ongeveer een half uur klimmen en bochten draaien staan we bij de toegangspoort tot het terrein van de vulkaan. Na de entree betaald te hebben rijden we door naar de parkeerplaats. Kennelijk zijn we een van de eerste want er staan nog niet zoveel auto’s geparkeerd. Samen met de gids lopen we richting de krater. Dit gaat in een straf tempo. De klim gaat over traptreden en op sommige stukken een gemaakt pad van beton. De ochtendgymnastiek hebben we in ieder geval weer achter de rug als we boven zullen zijn. Na een goede 20 minuten staan we, om 05.00 uur, aan de top en zien we dat we de eerste toeristen zijn. Verder zijn er alleen een aantal lokale verkopers die hun handel proberen te slijten. Van de gids begrijpen we dat deze mensen al om 02.00 uur aan hun wandeling beginnen richting de krater met al hun spullen die ze meesjouwen. Over een hard bestaan gesproken….
Het vest wat we hebben aangetrokken is zeker geen overbodige luxe hierboven. Er staan een straf windje.
Nadat we eerst een bakkie thee hebben gekocht en een pak crackers kunnen wij even “ontbijten” en zorgen we voor de eerste verdienste van een moeder die daar met haar zoon van 5 of misschien 6 jaar boven zit.
Terwijl we daar zitten te genieten van het uitzicht komen er steeds meer mensen boven maar echt druk wordt het niet. Denk dat er maximaal 50 toeristen boven zijn geweest. Als je dat vergelijkt met de zonsopkomst bij de Bromo vulkaan op Java dan merk je inderdaad dat Flores een stuk minder toeristisch is (wat wij niet erg vinden J ).
Om ongeveer 05.45 uur laat de koperen ploert zich eindelijk zien en komt met rasse schreden aan de horizon omhoog. In de 45 minuten daarvoor kreeg je een steeds beter zicht op de 3 meren die in de kraters liggen van de vulkaan. De meren zijn in de loop van de jaren ook steeds van kleur veranderd. Wat wel weer heel bijzonder is.
Nadat we nog even genoten hebben van het uitzicht boven en de nodige foto’s gemaakt hebben zijn we begonnen aan de tocht terug naar de auto. Ik geloof dat ik meer een voorstander ben van trappen omhoog dan van trappen omlaag te moeten lopen. Ik krijg echt last van mijn kuiten van al die treden die gelukkig ook nog eens allemaal in hoogte verschillen. Onderweg komen er ook nog een aantal lokale toeristen omhoog die kennelijk niet van vroeg opstaan houden (of niet van de zonsopgang). Als blanke toerist ben je daar nog echt een bezienswaardigheid want er zijn er ook nu weer diversen die met ons op de foto willen. We voelen ons bijna beroemdheden J, hahaha.
Om ongeveer 06.30 uur zijn we weer op de parkeerplaats. Hier stappen we weer in de auto en beginnen we weer aan de rit naar beneden. Daar wij, met de gids nog een wandeltocht gaan maken stappen we halverwege uit voor een tocht door de plaatselijke dorpjes. Daar wij ook nog steeds een paar honderd meter moeten zakken betekend dit heel vaak dat we over een wandelpaadje van nog geen halve meter breed naar beneden moeten klauteren. We zijn beiden blij dat we goede wandelschoenen hebben aangedaan want het afdalen is af en toe niet zonder gevaar.
Tijdens de tocht lopen we door dorpjes heen waar je echt ziet hoe de lokale boeren leven. Het is vaak niet meer dan een aantal huizen en heel veel loslopend klein vee zoals geiten, varkens, kippen en een enkele koe. De tocht voert ons langs allerlei velden waar groente en rijst verbouwd wordt. Als ik dan denk hoe ik af en toe over die paadjes loop te strompelen en mij bedenk dat de lokale mensen dag in dag uit, soms met hun oogsten over die paden moeten lopen dan heb ik daar best bewondering voor.
Na ongeveer een uur te hebben gelopen kwamen we aan in een dorpje waar we wa hebben gedronken en hierna was het nog een paar minuten afdalen naar de waterval. Hier kan je goed zien dat de lokale bevolking het water voor alles gebruikt. Er zaten een aantal vrouwen de was te doen in de rivier en er kwam ook een opa aanlopen over een bamboe brug met een bakje met daarin zeep en zijn tandenborstel die zijn zondagse wasbeurt ging houden.
Vlak na de waterval zat onze tocht er op en zijn we door de chauffeur naar het hotel gebracht.
Na ons te hebben opgefrist zijn we heerlijk gaan ontbijten en hierna zijn we vertrokken uit het hotel om onze trip te vervolgens richting Ende waarna we doorrijden naar het vissersdorpje Riung waar we zullen overnachten de komende twee nachten.
Onderweg hebben we eerst een dorp bezocht waar nog een aantal traditionele huizen staan die we bekeken hebben.
De verdere tocht ging over veel bergen waardoor de chauffeur weer aardig heeft moeten sturen en het was weer veel klimmen en dalen. Ook reden we door het gebied waar het meeste rijst verbouwd wordt voor Flores.
De wegen onderweg waren niet overal zo goed als in het begin. Hoe meer we naar het westen reden hoe meer Bumpy Roads we passeerden. Dat betekent af en toe hobbelend in de auto zitten. Het blijft Indonesië tenslotte.
Onderweg hebben we nog anderhalf uur in een langzaam rijdende file gereden. Het bleek dat we achter een of andere prosessie reden. Je ziet dan wel gelijk dat alle dorpjes waar dat door heen gaat uitlopen en dat alle mensen gezellig staan te kijken langs de kant van de weg. Ook dat is leuk om te zien. Maar we waren wel blij dat die lui eindelijk van de weg af waren.
Tussen de middag hebben we in het plaatsje Ende gegeten en de rest van de middag hebben we weer, onderbroken door een aantal rook- en fotostops onze reis voortgezet.
Op onze laatste stop voor ons hotel hadden we een mooi uitzicht aan de kust over een aantal eilandjes waar we morgen heen zullen varen.
Hierna naar het hotel gereden. Dit hotel is wel het eenvoudigste tot nu toe. Wordt weer heen en weer springen onder de koude douche want er is geen warm water.
Daar het restaurant er niet zo gezellig uit zag zijn we op advies van de chauffeur van een ander Nederlands stel bij een restaurant aan zee gaan eten. Daar hadden we gelukkig even wifi waardoor het verslag van gisteren online gezet kon worden.
Mogelijk dat we daar vanavond weer gaan eten dan kan ik dit verslag weer online zetten. Foto’s uploaden is geen optie want daar is de wifi niet goed genoeg voor.
Die houden jullie tegoed.
Groeten van Frank en Lizette.