Dag 12 zondag 11-11-18 Hsipaw - Pyin Oo Lwin

Vandaag gaan we weer een stukje terug naar het zuiden, en het eerste stuk zullen we met de trein reizen. Een treinreis waarvan men zegt dat het een van de mooiste van de wereld is. Dat schept wel verwachtingen. Want we hebben in Azië al diverse mooie treinreizen gemaakt.
Redelijk goed geslapen vannacht en ik voel mij al weer een stuk beter gelukkig. Lizette heeft last van hoesten en daardoor benauwdheid dus het wil nog niet echt minder worden met de ziekenboeg. Maar dat mag de pret niet drukken. De medicijntas is nog niet leeg dus omvallen zullen we niet.
Na een wederom lekker ontbijt, vandaag niet in buffetvorm omdat er maar 3 kamers bezet waren, maar er werd gewoon klaargemaakt wat je wilde hebben, werden we om 08.00 uur opgehaald door onze chauffeur. Ik was in de veronderstelling dat er gezegd was dat we om 08.30 uur bij het station moesten zijn maar het tempo van de chauffeur was weer stapvoets, nee minder dan stapvoets dus ik zat hem een beetje te knijpen onderweg. De onverharde weg was, ondanks dat we de andere kant opreden, niet minder lang volgens mij en het duurde weer ongeveer 25 minuten voordat we de asfaltweg bereikte. Ongeveer 10 minuten later heeft de chauffeur even gebeld met de gids die al op het station was om de treinkaartjes te regelen. Bleek dat de trein pas om 09.20 uur, als hij op tijd zou zijn, op het station zou aankomen.
Dus alle stress was weer eens voor niets bij mij.
Lekker gaan zitten op het station en naar het reilen en zeilen gekeken van de mensen daar. Er werd weer van alles aan etenswaren te koop aangeboden. Ook werd er allerlei bagage en goederen op het perron gestald wat kennelijk met de trein mee moest.
Het werd 09.20 uur en geen trein te zien of horen. Om 09.45 uur kwam de trein eindelijk het station binnenrijden. We zaten in de eerste coupe direct achter de locomotief. Dit was de enige upper class coupe bij de trein. De rest was ordinary class. Het enige verschil wat ik zo snel kon zien was dat er wat luxere stoelen in onze coupe stonden met wat meer beenruimte. En de treinreis zou volgens schema 4 uur en een kwartier duren voor de prijs van, omgerekend net geen euro.
Om 09.55 uur was kennelijk alles ingeladen en met een grote toeter werd aangegeven dat we vertrokken. Tot 11.30 uur hebben we langs rijstvelden, maïsvelden, kleine dorpjes gereden met een gangetje van soms stapvoets en soms iets harder. Er werd geklommen en ook weer gedaald en soms zat de begroeiing langs het spoor op een paar meter en vaak tegen de trein aan. Doordat alle raapjes open waren kwamen de stukjes bladeren en de beestjes in die struiken ook soms naar binnen. Maar het was een mooi begin van de treinreis. Omdat het een enkelspoor was waar we op reden en er ook nog een trein de andere kant op reed was er in het schema te zien dat de treinen elkaar op een bepaald station zouden moeten passeren.
Maar doordat wij vertraging hadden bleven we op een eerder en kleiner station staan wachten totdat de trein die ons tegemoet kwam ons kon passeren. Dit leverde nog eens een halfuur vertraging op maar ook dit heeft zo zijn charmes. Want ook tijdens deze wachttijd zie je dus dat allerlei mensen op het station handel zien in deze vertraging.
Toen de andere trein eindelijk aankwam rijden en vaart minderde zag je ook dat verkopers uit die trein stapte welke vervolgens op onze trein overstapte.
Nadat het spoor vrij was vertrokken wij direct voor het vervolg van onze reis.
Het tweede deel van de reis was nog meer klimmen wat je merkte aan de bochten die de trein steeds maakte. Op een geven moment kwam in de verte het Gokteik viaduct in zicht. Dit viaduct ligt op een hoogte van 102 meter. We kwamen steeds dichterbij en voor de oversteek gingen we eerst nog 2 tunnels door. Uiteindelijk kwamen we de tweede tunnel uit en kwam het viaduct in zicht. De gids had er voor gezorgd dat onze stoelen aan de rechterzijde van de coupe zaten, want daar zou het beste zicht zijn op het viaduct. Lizette is voor het raam gaan zitten en ik was ondertussen aan het einde van de coupe gaan staan en had daar de treindeur geopend zodat ik goed zicht had naar buiten. Even voor het viaduct had ik ook al in de deuropening gestaan tot er een treinmedewerker duidelijk maakte dat de deur dicht moest.
Ik had braaf ja geknikt en had de deur ook dicht gedaan maar toen de man weer naar achteren was vertrokken en het viaduct in zicht kwam was ik toch weer zo rebels om toch weer in de deuropening te gaan zitten. Is niets voor mensen met hoogtevrees want ik was met mijn voeten op de treeplank gaan zitten en filmend met mijn telefoon hield ik mij vast door mijn knieën klem te zetten tegen de beugels die je normaliter gebruikte om de trein in te klimmen.
Ik schrijf nu dit verslag en ben dus niet uit de trein gelazerd.
Waar wat een mooi gezicht was dat toen de trein stapvoets over het viaduct heen reed.
De nodige foto’s hebben we gemaakt maar vooral genoten van het uitzicht vanaf het viaduct en het speciale van er overheen rijden. Na het viaduct gepasseerd te zijn hebben we deze nog een aantal malen voorbij zien komen. Twee stations verder zijn we uitgestapt en daar stond onze chauffeur ons weer op te wachten.
Na nog 1,5 uur gereden te hebben kwamen we aan in het plaatsje Pyin Oo Lwin. Hier zijn we naar ons hotel gebracht. Het hotel ziet er mooi uit. Het ligt op het terrein waar ook het oude Governments House ligt. Dit stamt nog uit de tijd dat Myanmar door de Britten werd overheerst. Toen heette Pyin Oo Lwin nog Maymyo. In die tijd was deze plaats een Hill station, waar vanuit Rangoon (nu Yangon) de overheidsmedewerkers verkoeling zochten tijdens het hete seizoen. Uit die tijd zijn nog prachtige houten huizen en de koetsen, getrokken door paarden, stammen ook uit die tijd.
Morgen gaan we de stad bekijken voordat we weer doorrijden naar Mandalay. Vanavond hebben we nog in een plaatselijk restaurant gegeten en waar vanmiddag de wifi het wel deed heeft deze nu kuren dus dit verslag zal waarschijnlijk pas morgen online komen.
Wij gaan pitten.
Voor nu de groeten en tot schrijfs.

Frank en Lizette